Psychiatrisch onderzoek

Psychiatrisch onderzoek wordt gedefinieerd als een systematische evaluatie van de oorzaken, de symptomen, het beloop en de gevolgen van een psychiatrische stoornis, als basis voor een diagnose, een behandelplan en de beantwoording van eventuele vragen van de patiënt of verwijzer.

Psychiatrische anamnese

De anamnese bestaat uit de volgende

Vragen over en verdiepend onderzoek m.b.t. klachten en ervaringen van de patiënt
Psychiatrische voorgeschiedenis en familieanamnese
Sociale anamnese
Biografische anamnese
Heteroanamnese

Status mentalis

Onderdelen van het Status Mentalis Onderzoek zijn:

Obeservatie
Ggelaatsuitdrukking, contact maken, etc.;
Zelfobservatie door de arts
Bijvoorbeeld op inconsistenties tussen wat de patiënt zegt en hoe hij zich non-verbaal uit;
Cognitieve functies
Bewustzijn, oriëntatie, denk o.a.;
Affectieve functies
Stemming, affect, suïcidaliteit;
Conactieve functies
Psychomotoriek, motivatie en gedrag.

Psychiatrische diagnose

Bij het vaststellen van een psychiatrische diagnose wordt onderscheid gemaakt tussen een diagnostische classificatie volgens de DSM-5 en een structuurdiagnose.

Classificatie volgens de DSM-5

Binnen de DSM-5 (de Diagnostic and Statistical manual of Mental disorders 5th Edition) wordt er ten aanzien van de classificaties slechts een beschrijving van symptomen gegeven, zonder dat er wordt ingegaan over de oorzaak of risicofactoren.

Structuurdiagnose

De structuurdiagnose beschrijft de aard en ernst van de psychiatrische symptomen in het perspectief van de wijze waarop een ziekte ontstaat.

Bronnen: Psychomedical problems and mental healt care GEN3004, Maastricht University; Richtlijn 'Psychiatrisch onderzoek bij volwassenen', H.N. Sno en J.J. van Croonenborg